Bolivia... WAUW!!!

Inmiddels zit ik weer in Peru, Cusco om precies te zijn, en heb ik ruim een week in Bolivia gespendeerd. Veelste kort kan ik je vertellen!!!

Ik zal weer beginnen waar ik de vorige keer ben geeindigd, dat is wel zo makkelijk.
De Uros eilanden, eilanden van riet gemaakt die op het Titicacameer drijven, waren niet heel erg bijzonder en vooral heel erg toeristisch. Wel grappig om op de eilanden te lopen, het lijkt alsof je wegzakt in het riet en natte voeten krijgt, maar dat is dus niet zo.

De dag erna heb ik de bus gepakt naar Copacabana, Bolivia. Copa ligt ook aan het Titicacameer, maar dan aan de Boliviaanse kant. In Copa kwam ik de twee Belgische meiden tegen die in de groep van de Colca Canyon zaten. Met hen heb ik de boot naar Isla del Sol (volgens de Inca´s is de zon hier geboren) gepakt en daar een hostel geboekt. Dat ging niet helemaal vanzelf... De boottocht ging prima maar bij aankomst op het eilandje stond me een hele klim naar boven te wachten, met volle bepakking en dat op een hoogte van ruim 3800m boven zeeniveau!
We zijn naar een uitzichtpunt gelopen (nadat ik mn backpack had gedropt) van waar we de besneeuwde bergtoppen konden zien, geweldig mooi! De zonsondergang hebben we bekeken in een restaurantje met wederom een super uitzicht.

Na Isla del Sol heb ik de bus naar La Paz gepakt. Daar een hostel geboekt met een Zwitserse en de stad gaan verkennen. We hebben een rondwandeling gedaan die begon bij de San Pedro Prison. Dat is gewoon een hele stad (van 1 straatblok groot) in de stad. Er is plek voor 400 gevangenen, maar bij de laatste telling een paar jaar geleden kwamen ze al tot de 2500 mensen die er zitten. Er wonen gewoon hele families daarbinnen! Bizar!!!

La Paz vind ik wel een prima stad voor de paar dagen dat ik er ben geweest. Ik heb er lekker rondgeslenterd, lekker gegeten (een hele maaltijd voor 30 Bolivianos, dat is 3 euro!), heerlijke verse juices gedronken en winkeltje in, winkeltje uit gelopen.

Na een hele dag La Paz heb ik ´s avonds de nachtbus naar Uyuni genomen om een drie daagse tour te gaan doen over Salar de Uyuni. Gelukkig heb ik redelijk geslapen in de locale bus dus de volgende dag kon ik fris en fruitig aan de tour beginnen.

We zaten met 6 mensen en de guide in een Lexus jeep, Lisa en Jean uit Ierland, Steffen uit Duitsland, Aled uit Wales en Adriá (kerel) uit Spanje, een gezellige groep. Ik zal foto´s op facebook plaatsen om jullie een idee te geven van wat we allemaal hebben gezien en gedaan. Ik heb meerdere pogingen gedaan om het te beschrijven, maar dat is niet te doen... Het was AMAZING!!! De zoutvlakte zelf vond ik niet eens het hoogtepunt. Voor mij waren dat de meren, omringd door vulkanen, vol met flaminogos, geweldig!!! Op de foto´s ziet het er btw uit alsof het hoogzomer is, dat is niet zo! Koud!!! Waaaa, wat heb ik het koud gehad!!! Mn handschoenen en muts heb ik iig niet voor niks meegenomen. Brrr, krijg nog de rillingen als ik er aan terug denk, maar het was het waard, WAUW!!!

Terug in Uyuni heb ik meteen de nachtbus terug naar La Paz gepakt. Die ging niet zo lekker als de heenweg. De eerste drie uur reden we over gravelroad en de chauffeur reed als een malle! Terug in La Paz heb ik eerst nog een uur geslapen voordat ik aan mn volgende doel kon beginnen: het boeken van de ´fietstocht´ over de Death Road :). Dat is uiteindelijk gelukt, samen met Edouard & Typhaine (Frans stel die ik vanaf Puno overal tegenkom) en Duncan & Saskia (Kiwi´s) en de gids José hebben we het overleefd! Wat was het geweldig!!! Wow!!!

We startten op grote hoogte waardoor het freezingcold was! Eerst een uur over asfalt, downhill, gesjeesd om te oefenen. De vrachtwagens en auto´s scheuren rakelings langs je! Dat ging prima, als was het wel super koud en regende het, mn vingers waren bevroren!
Daarna een half uurtje in het busje om naar het beginpunt van de Death Road te gaan. Het zag er niet zo eng uit want we zaten midden in de wolken en konden de afgrond dus niet zien. Dat had ook wel weer zn voordelen, hierdoor was ik niet zó bang :). Nadat ik eenmaal de smaak te pakken had heb ik er echt van genoten. Op sommige stukken trok het wolkendek open waardoor we wel de afgrond konden zien, een paar honderd meter is er niks bij...
Het was wel oppassen geblazen want doordat het regende waren er veel stromingen en kon je de losse stenen niet heel goed zien. En bij bochten was het ook opletten want de weg wordt nog sporadisch gebruikt door automobilisten. Maar het was gaaf! We zijn door riviertjes gefiets, door watervallen en door nog meer water! Hopelijk zijn mn schoenen droog voordat ik met de Inca Trail begint...

De terugweg naar La Paz was zowaar enger dan de Death Road zelf. We reden over de ´nieuwe´ weg maar het was geen uitzondering dat er een stuk weg weg was gevaagd door een modderstroom. En dat in het donker, regen en geen hand voor ogen kunnen zien. Gelukkig reed onze chauffeur niet als een malle, maar andere weggebruikers konden er wel wat van. Zonder licht rijden, inhalen voor een bocht, allemaal geen uitzondering hier... Maar...we hebben het overleefd!

Vanmorgen ben ik van La Paz naar Cusco gevlogen. Heb ingecheckt in een hostel en ben de stad in gegaan. Top stad, hier kan ik me wel een paar dagen vermaken.

De plannen voor de komende dagen zijn het bezoeken van mooie plekken in de Sacred Vally rondom Cusco, naar stichting Kuychi in Urubamba en aanstaande vrijdag begint voor mij de Inca Trail. De jungle moet ik helaas skippen, maar ik kan jullie verzekeren dat het niet de laatste keer is dat ik in Zuid Amerika ben :).

Foto´s:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10153339973360472.1073741827.511050471&type=1&l=6266b4d0c0

Besos,
Marieke